چرا باید روش قدیمی رزومه‏ نویسی را کنار بگذاریم؟

مدتی است که استفاده از عبارت Corporate Zombie یا زامبی اداری در عرصه کسب‏ وکار رایج شده است. زامبی اداری، کارمندی است که هرگز سوال نمی‏کند، به دنبال راه ‏حل‏های جدید یا جایگزین نمی‏گردد و برای حل مشکلات از همان فرمول‏ های قدیمی استفاده می‏کند.

عصر بانک؛مدتی است قصد دارم از کار خود استعفا دهم. پیش از آنکه جست‏ وجو برای کار جدید را آغاز کنم، تصمیم گرفتم رزومه ‏ام را به‏‏ روزرسانی کنم چون از آخرین باری که آن را به ‏‏‏روز کردم، سال‏ ها می‏گذرد. سوالم اینجاست که آیا روش‏ های قدیمی رزومه ‏نویسی هنوز کاربرد دارند یا منسوخ شده‏اند؟ شما چه فکر می‏کنید؟

 

پاسخ: دوست عزیز، مدتی است که استفاده از عبارت Corporate Zombie یا زامبی اداری در عرصه کسب ‏وکار رایج شده است. زامبی اداری، کارمندی است که هرگز سوال نمی‏کند، به دنبال راه ‏حل‏های جدید یا جایگزین نمی‏گردد و برای حل مشکلات از همان فرمول‏ های قدیمی استفاده می‏کند. در یک چنین محیطی ابتکار عمل وجود ندارد و همه موظفند از قوانین خشک و سخت گیرانه تبعیت کنند. بسیاری از جویندگان کار هنگام رزومه‏ نویسی یا به ‏‏روز کردن روزمه ‏هایشان مرتکب یک اشتباه رایج می‏شوند. اگر به رزومه‏ هایی که به یک سازمان ارسال می‏شود نگاهی بیندازی، احساس می‏کنی میان آنها هیچ تفاوتی وجود ندارد. گویی که تمام آنها را یک نفر نوشته است. اغلب افراد، رزومه خود را به سبکی می‏نویسند که من نامش را «ادبیات زامبی» می‏گذارم. حدود 50 سال است که بسیاری از جویندگان کار برای رزومه ‏نویسی از این ادبیات استفاده می‏کنند، اما وقت آن رسیده که این روش را کنار بگذاریم. زمانی که برای یک شرکت رزومه می‏فرستی، یک «انسان» رزومه تو را مرور می‏کند تا با تو قرار مصاحبه بگذارد. تصمیم بر سر آنکه تو برای مصاحبه مناسب هستی یا خیر بر عهده یک انسان است، نه یک نرم‏ افزار یا اپلیکیشن. یک انسان زنده این وظیفه را بر عهده دارد. تو باید در رزومه‏ ات به شکلی کاملا شفاف نشان دهی که در چه کارهایی تخصص داری و چگونه می‏توانی به کارفرمای آینده‏ات کمک کنی. متاسفانه این نکته‏ای است که حدود 90 درصد جویندگان کار از آن غافلند. آنها در رزومه‏ شان به کلی‏گویی اکتفا می‏کنند و به همین علت، اغلب رزومه ‏ها کسل‏ کننده و شبیه به هم هستند، مانند این رزومه: «من یک کارمند حرفه‏ای نتیجه‏ گرا هستم، دارای مهارت در رهبری فعالیت‏ های فراواحدی به منظور نیل به اهداف سازمانی.» وقتی از این ادبیات استفاده می‏کنی، تمام نقاط مثبت تو میان این کلمات کلیشه‏ ای گم می‏شود. کسی که این رزومه را می‏خواند نمی‏تواند تشخیص دهد تو چگونه فکر می‏کنی یا درباره سوابق و دستاوردهای شغلی‏ات چه نظری داری یا برای آینده چه برنامه ‏ای داری. این رزومه نمی‏تواند معرف تو باشد. خودت را طوری معرفی کن که هر کس رزومه را خواند، بداند که یک انسان را مخاطب قرار داده‏ای. بیشتر از ویژگی ‏های شخصیتی و توانایی‏هایت بگو. مثل این نمونه:

 

«من در دوران تحصیل، یک نشریه دانشگاهی در رابطه با کسب ‏وکار راه‏اندازی کردم. از همین طریق وارد حوزه روابط‌عمومی شدم. از آن زمان نیز با چندین نشریه و رسانه مشهور مثل USA Today همکاری داشته‏ام.» حالا کسی که رزومه تو را می‏خواند، داستانت را می‏داند. او می‏داند که تو در چه کارهایی تخصص داری و تلاش‏ هایت نتیجه ‏بخش بوده است. اگر به این رزومه دقت کنی، می‏بینی که نویسنده آن اصلا اظهار فضل نکرده و توانایی ‏هایش را به اصطلاح جار نزده است. او نگفته که «من باهوش، آگاه و خلاقم». رزومه جای فخرفروشی نیست. کسی که به روش «انسانی» رزومه می‏نویسد، از خودش تعریف بیجا نمی‏کند. او فقط داستانش را تعریف می‏کند و تو هم می‏توانی داستانت را بگویی. ادبیات زامبی را کنار بگذار و از صدای انسانی‏ات استفاده کن.

 

بسیاری از جویندگان کار تصور می‏کنند باید از همان روش کسل ‏کننده و خاک ‏خورده‏ای استفاده کنند که کارفرمایان برای درج آگهی استخدام استفاده می‏کنند. آنها آگهی را می‏خوانند و سپس هر آنچه در آگهی آمده را از زبان خودشان در رزومه می‏نویسند. آنها فراموش می‏کنند که کسی که رزومه‏ ها را بررسی می‏کند، یک انسان است و اوست که تصمیم می‏گیرد با چه کسی قرار مصاحبه بگذارد و به چه کسی ایمیل «نه، متشکریم» بفرستد. ما انسانیم و جز این نمی‏توانیم باشیم. ما خواسته یا ناخواسته به گرما و احساسات انسانی واکنش نشان می‏دهیم. یکی از خسته ‏کننده‏ترین کارهای دنیا، خواندن کوهی از رزومه ‏های تکراری است. زمانی را به یاد دارم که عصرها در اوج خواب‏ آلودگی مجبور بودم ده ‏ها رزومه را بررسی کنم و از زندگی ‏ام متنفر شده بودم. هر نشانه‏ای از احساسات انسانی در رزومه می‏تواند به جویندگان کار کمک بزرگی کند.

 

بعضی از مدیران و کارکنان بخش منابع انسانی از رزومه ‏هایی از این دست استقبال نمی‏کنند. این مشکل تو نیست. مشکل آن هاست. رزومه قرار است تو را به کسی معرفی کند که هیچ‌گونه شناختی از تو ندارد، پس باید حاوی اطلاعات مرتبط باشد، مرتبط به تو و به کسی که آن را می‏خواند. تو باید رزومه ‏ات را متناسب با توانایی‏ های خودت و شغل مربوطه شخصی ‏سازی کنی. هر بار که تصمیم می‏گیری برای شرکتی رزومه بفرستی، آن را بخوان و بازبینی کن. البته اگر شغل ‏های مورد نظر تو در یک گروه قرار دارند یا مشابه هم هستند، نیازی به بازبینی یا ویرایش رزومه نیست، سوابق شغلی خود را مانند یک داستان تعریف کن. چطور وارد آن شرکت شدی؟ چه تحولاتی در آنجا ایجاد کردی؟ چرا آنجا را ترک کردی؟ لازم نیست تمام وظایف شغلی‏ات را مو به مو شرح دهی چون سایر کسانی که شغل تو را داشته‏ اند، دقیقا همان وظایف را انجام داده‏اند. وجه تمایز تو با دیگران، وظایف شغلی‌ات نیست، آنچه تو را از سایرین متمایز می‏کند، داستانت است.

 

کنترل فرآیند جست‏ وجوی کار را در دستان خودت بگیر. روش سنتی رزومه‏ نویسی مثل جعبه‏ ای کوچک است که برای قابلیت‏ ها و استعدادهای تو جای کافی ندارد. این روزها یکی از بهترین راه‏ ها برای تبلیغ یک برند، استفاده از روش «روایت داستان» است. تو نیز به ‏عنوان جوینده کار با یک برند فرقی نداری. پس باید به بهترین شکل خودت را معرفی کنی و یکی از موثرترین روش ‏ها برای برندسازی جویندگان کار، رزومه ‏نویسی به شیوه روایت داستان است. داستان تو، برند تو است. متعلق به تو و منحصر‌به‌فرد است. تو تنها از این طریق می‏توانی نظر مدیر استخدام را جلب کنی. نیازی نیست توانایی‏ هایت را به زور به کسی بقبولانی. داستان تو گویای توانایی‏ هایت است.

 

/دنیای اقتصاد

ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.