چرا باید روش قدیمی رزومه نویسی را کنار بگذاریم؟
عصر بانک؛مدتی است قصد دارم از کار خود استعفا دهم. پیش از آنکه جست وجو برای کار جدید را آغاز کنم، تصمیم گرفتم رزومه ام را به روزرسانی کنم چون از آخرین باری که آن را به روز کردم، سال ها میگذرد. سوالم اینجاست که آیا روش های قدیمی رزومه نویسی هنوز کاربرد دارند یا منسوخ شدهاند؟ شما چه فکر میکنید؟
پاسخ: دوست عزیز، مدتی است که استفاده از عبارت Corporate Zombie یا زامبی اداری در عرصه کسب وکار رایج شده است. زامبی اداری، کارمندی است که هرگز سوال نمیکند، به دنبال راه حلهای جدید یا جایگزین نمیگردد و برای حل مشکلات از همان فرمول های قدیمی استفاده میکند. در یک چنین محیطی ابتکار عمل وجود ندارد و همه موظفند از قوانین خشک و سخت گیرانه تبعیت کنند. بسیاری از جویندگان کار هنگام رزومه نویسی یا به روز کردن روزمه هایشان مرتکب یک اشتباه رایج میشوند. اگر به رزومه هایی که به یک سازمان ارسال میشود نگاهی بیندازی، احساس میکنی میان آنها هیچ تفاوتی وجود ندارد. گویی که تمام آنها را یک نفر نوشته است. اغلب افراد، رزومه خود را به سبکی مینویسند که من نامش را «ادبیات زامبی» میگذارم. حدود 50 سال است که بسیاری از جویندگان کار برای رزومه نویسی از این ادبیات استفاده میکنند، اما وقت آن رسیده که این روش را کنار بگذاریم. زمانی که برای یک شرکت رزومه میفرستی، یک «انسان» رزومه تو را مرور میکند تا با تو قرار مصاحبه بگذارد. تصمیم بر سر آنکه تو برای مصاحبه مناسب هستی یا خیر بر عهده یک انسان است، نه یک نرم افزار یا اپلیکیشن. یک انسان زنده این وظیفه را بر عهده دارد. تو باید در رزومه ات به شکلی کاملا شفاف نشان دهی که در چه کارهایی تخصص داری و چگونه میتوانی به کارفرمای آیندهات کمک کنی. متاسفانه این نکتهای است که حدود 90 درصد جویندگان کار از آن غافلند. آنها در رزومه شان به کلیگویی اکتفا میکنند و به همین علت، اغلب رزومه ها کسل کننده و شبیه به هم هستند، مانند این رزومه: «من یک کارمند حرفهای نتیجه گرا هستم، دارای مهارت در رهبری فعالیت های فراواحدی به منظور نیل به اهداف سازمانی.» وقتی از این ادبیات استفاده میکنی، تمام نقاط مثبت تو میان این کلمات کلیشه ای گم میشود. کسی که این رزومه را میخواند نمیتواند تشخیص دهد تو چگونه فکر میکنی یا درباره سوابق و دستاوردهای شغلی‌ات چه نظری داری یا برای آینده چه برنامه ای داری. این رزومه نمیتواند معرف تو باشد. خودت را طوری معرفی کن که هر کس رزومه را خواند، بداند که یک انسان را مخاطب قرار دادهای. بیشتر از ویژگی های شخصیتی و تواناییهایت بگو. مثل این نمونه:
«من در دوران تحصیل، یک نشریه دانشگاهی در رابطه با کسب وکار راهاندازی کردم. از همین طریق وارد حوزه روابط‌عمومی شدم. از آن زمان نیز با چندین نشریه و رسانه مشهور مثل USA Today همکاری داشتهام.» حالا کسی که رزومه تو را میخواند، داستانت را میداند. او میداند که تو در چه کارهایی تخصص داری و تلاش هایت نتیجه بخش بوده است. اگر به این رزومه دقت کنی، میبینی که نویسنده آن اصلا اظهار فضل نکرده و توانایی هایش را به اصطلاح جار نزده است. او نگفته که «من باهوش، آگاه و خلاقم». رزومه جای فخرفروشی نیست. کسی که به روش «انسانی» رزومه مینویسد، از خودش تعریف بیجا نمیکند. او فقط داستانش را تعریف میکند و تو هم میتوانی داستانت را بگویی. ادبیات زامبی را کنار بگذار و از صدای انسانیات استفاده کن.
بسیاری از جویندگان کار تصور میکنند باید از همان روش کسل کننده و خاک خوردهای استفاده کنند که کارفرمایان برای درج آگهی استخدام استفاده میکنند. آنها آگهی را میخوانند و سپس هر آنچه در آگهی آمده را از زبان خودشان در رزومه مینویسند. آنها فراموش میکنند که کسی که رزومه ها را بررسی میکند، یک انسان است و اوست که تصمیم میگیرد با چه کسی قرار مصاحبه بگذارد و به چه کسی ایمیل «نه، متشکریم» بفرستد. ما انسانیم و جز این نمیتوانیم باشیم. ما خواسته یا ناخواسته به گرما و احساسات انسانی واکنش نشان میدهیم. یکی از خسته کنندهترین کارهای دنیا، خواندن کوهی از رزومه های تکراری است. زمانی را به یاد دارم که عصرها در اوج خواب آلودگی مجبور بودم ده ها رزومه را بررسی کنم و از زندگی ام متنفر شده بودم. هر نشانهای از احساسات انسانی در رزومه میتواند به جویندگان کار کمک بزرگی کند.
بعضی از مدیران و کارکنان بخش منابع انسانی از رزومه هایی از این دست استقبال نمیکنند. این مشکل تو نیست. مشکل آن هاست. رزومه قرار است تو را به کسی معرفی کند که هیچ‌گونه شناختی از تو ندارد، پس باید حاوی اطلاعات مرتبط باشد، مرتبط به تو و به کسی که آن را میخواند. تو باید رزومه ات را متناسب با توانایی های خودت و شغل مربوطه شخصی سازی کنی. هر بار که تصمیم میگیری برای شرکتی رزومه بفرستی، آن را بخوان و بازبینی کن. البته اگر شغل های مورد نظر تو در یک گروه قرار دارند یا مشابه هم هستند، نیازی به بازبینی یا ویرایش رزومه نیست، سوابق شغلی خود را مانند یک داستان تعریف کن. چطور وارد آن شرکت شدی؟ چه تحولاتی در آنجا ایجاد کردی؟ چرا آنجا را ترک کردی؟ لازم نیست تمام وظایف شغلی‌ات را مو به مو شرح دهی چون سایر کسانی که شغل تو را داشته اند، دقیقا همان وظایف را انجام دادهاند. وجه تمایز تو با دیگران، وظایف شغلی‌ات نیست، آنچه تو را از سایرین متمایز میکند، داستانت است.
کنترل فرآیند جست وجوی کار را در دستان خودت بگیر. روش سنتی رزومه نویسی مثل جعبه ای کوچک است که برای قابلیت ها و استعدادهای تو جای کافی ندارد. این روزها یکی از بهترین راه ها برای تبلیغ یک برند، استفاده از روش «روایت داستان» است. تو نیز به عنوان جوینده کار با یک برند فرقی نداری. پس باید به بهترین شکل خودت را معرفی کنی و یکی از موثرترین روش ها برای برندسازی جویندگان کار، رزومه نویسی به شیوه روایت داستان است. داستان تو، برند تو است. متعلق به تو و منحصر‌به‌فرد است. تو تنها از این طریق میتوانی نظر مدیر استخدام را جلب کنی. نیازی نیست توانایی هایت را به زور به کسی بقبولانی. داستان تو گویای توانایی هایت است.
/دنیای اقتصاد