یک کارگر اگر تمام حقوقش را پس انداز کند، بعد از چه مدت می‌تواند پراید بخرد؟
پراید که این روزها «گران و بامعطلی»ست، حدود 40 میلیون تومانِ ناقابل برای خریدارِ بینوا آب می‌خورد؛ پرایدِ 131، 38 میلیون تومان و پراید مدل 111، درست 40 میلیون تومان؛ البته اینها نرخ‌های رسمی خودروست که هر لحظه و هر روز در بازار بالا و پایین شده و چه بسیار زود باشد که از مرز 45 میلیون تومان هم بگذرد!
عصر بانک؛اما قیمت همین خودروی نه چندان باکیفیت که خیلی از دارندگانش به راحتی ادعا می‌کنند "جرئت نداریم با این ماشین راهی مسافرت و جاده شویم"، در اسفند ماه حداکثر 24 میلیون تومان بوده‌است؛ البته پراید 131 آن روزها فقط 22 میلیون بوده است. همان روزها هم، کارگران و مزدبگیرانِ کم‌درآمد دست‌شان به خودروی سواری شخصی که ارزان‌ترین‌اش همین پراید است، نمی‌رسید چه برسد به امروز که با حقوق یک میلیون و 400 هزار تومانی نمی‌شود حتی خوابِ «پرایدسواری» را نمی‌توان دید.
دستمزد فقط 19.5 درصد زیاد شد اما قیمت خودرو حداقل 60 درصد افزایش یافت.
اگر حداقل مزد به اضافه مزایا را در اسفند 96، یک میلیون و دویست هزار تومان درنظر بگیریم، در آن زمان به شرط محالِ ثبات قیمت‌ها، یک کارگر برای داشتن یک پراید 131 باید بیش از 18 ماه حقوق خود را کامل بدون یک ریال خرج اضافی پس‌انداز می‌کرد.
درحالی‌که دستمزد 97، فقط 19.5 درصد بیشتر از دستمزد اسفند 96 است، قیمت خودرو حتی خودروهای وطنی حداقل 60 درصد افزایش قیمت داشته‌است. از خودروهای داخلی لوکس و یا وارداتی‌ها بگذریم که بیش از 100 درصد افزایش قیمت داشته‌اند؛ بیست درصد افزایش مزد کجا و صد درصد افزایش قیمت خودرو کجا؟! کارگر بینوا هرچه بدود دستش به خودروی شخصی نمی‌رسد!
اگر باز همان ارزان‌ترین خودروی وطنی یعنی پراید 131 را درنظر بگیریم، در شهریور 97 با دستمزد یک میلیون و 400 هزار تومانی، یک کارگر باید بیش از 27 ماه دستمزدش را به صورت کامل پس‌انداز کند تا بتواند صاحب چنین خودرویی شود؛ البته مشروط بر اینکه در این مدت حتی یک ریال از حقوق‌اش را خرج نکند و همه را یک‌جا برای خرید خودروی وطنی پس‌انداز کند.
پراید را به عنوان یک نمونه آوردیم؛ به این دلیل که باقی خودروها آنقدر گران هستند که هیچ زمان یک ایرانی اگر کارگر یا کارمند ساده باشد، نمی‌تواند با پس‌انداز از محلِ دستمزد خود، یکی از آنها را بخرد و سوار شود. کافی‌ست نگاهی به جدول قیمت خودروها بیاندازیم تا این حقیقتِ مسلم، روشن شود:
با این حساب به نظر می‌رسد اینکه کارگری بتواند روزی برای خود؛ خودروی شخصی و یک پراید ساده بخرد، به هیچ وجه ممکن نیست. شاید برخی ادعا کنند که کارگران لازم نیست حتماً خورویِ صفر سوار شوند، آنها می‌توانند خودروهای کارکرده و دست دوم بخرند؛ اما این ادعا هم جواب نمی‌دهد. این روزها قیمت یک پیکان دست دوم که بیش از ده سال کار کرده، حداقل 8 میلیون تومان است؛ یعنی بیش از پنج برابر دستمزد یک ماه یک کارگر! بنابراین برای ایاب و ذهاب کارگران و خانواده‌هایشان می‌ماند همان اتوبوس‌های شرکت واحد و مترو به شرط اینکه در تهران ماندگار باشد.