تفاوت امضای الکترونیک با امضای دیجیتال چیست؟
امضاهای الکترونیکی راه را برای کارایی بیشتر در فرآیندهای تجاری از راه دور ما باز کردند. امضاکننده دیگر ملزم نیست به شعبه بانک، نمایندگی خودرو، یا یک محیط اداری مراجعه کند. امضاکنندگان می‌توانند به سادگی از هر مکان، در هر زمان و با استفاده از هر وسیله‌ای، در صورت تمایل، امضای الکترونیکی کنند.
گردش کار کاغذی که شامل امضاهای دست‌نویس (امضای خیس) می‌شود، می‌تواند برای تسریع فرآیندها پست یا فکس شود، اما باز هم از نقطه نظر کارآمدی، قابل قیاس با امضای دیجیتالی در یک سند الکترونیکی نیست. مهم‌ترین سؤال این است که آیا امضای الکترونیکی امن است یا خیر. چگونه می‌توان مطمئن بود که یک قرارداد دیجیتال از زمان امضای آن یا بین امضاکنندگان دستکاری نشده است؟ پاسخ امن به این پرسش، استفاده از امضای دیجیتال است.
امضای الکترونیک یا امضای دیجیتال؟
ممکن است این اصطلاحات مترادف به نظر برسند، اما تفاوت‌های آنها قابل توجه است. امضای الکترونیکی در واقع یک امضای دست نویس در فرم الکترونیکی با استفاده از قلم‌های نور یا روی صفحه گوشی موبایل است. امضای الکترونیکی همان هدف امضای خیس را دنبال می‌کند: نشان دادن رضایت امضا کننده برای تعهد به شرایط قراردادی که امضا می‌کند. با این حال، این امضا لازم نیست لزوماً شبیه امضای دست‌نویس کاربر باشد و امضاکننده می‌تواند به سادگی برای امضای یک سند یا پیکربندی امضای قابل استفاده مجدد از راهکار امضای الکترونیکی خود استفاده کند.
امضای دیجیتال اما به هیچ وجه شبیه امضای دست‌نویس نیست! این فناوری بر پایه رمزگذاری/ رمزگشایی (رمز نگاری) طراحی شده است تا از دستکاری اسناد دیجیتال پس از امضای آنها جلوگیری کند. امضای دیجیتال با استفاده از زیرساخت کلید عمومی (PKI) ساخته (برخلاف استفاده از کلید خصوصی) و برای اطمینان از عدم انجام تغییرات در قرارداد بدون رضایت طرف‌های ذینفع استفاده می‌شود. به عنوان مثال، امضای دیجیتال در زمان آخرین تغییر، یک مهر زمانی قابل اعتماد اعمال می‌کند. هرگونه تغییر در سند مهر زمانی و هرگونه تغییر قابل مشاهده امضا آشکار خواهد بود.
انواع امضای الکترونیکی
اگرچه ممکن است کاربردهای امضای الکترونیکی از کشوری به کشور دیگر متفاوت باشد، اما سه نوع امضای الکترونیکی در سراسر جهان به رسمیت شناخته شده است: امضاهای الکترونیکی پایه، امضاهای الکترونیکی پیشرفته (AES) و امضاهای الکترونیکی واجد شرایط. با این حال، به طور کلی، تفاوت اصلی بین انواع امضای الکترونیکی سطح امنیت و تضمین هویت است. امضای دیجیتال یک تمایز کلیدی بین امضای الکترونیکی پایه و راه‌حل‌های پیشرفته امضای الکترونیکی است.
یک امضای اساسی برای استفاده در مواقعی که خطر یا عواقب تقلب کم است، مانند امضای یک دادخواست، مناسب است. AES یا QES اما برای قراردادهایی استفاده می‌شود که تضمین کننده امنیت و اعتبار بیشتر است، مانند وام مسکن. امضاهای دیجیتالی برای این امضاهای الکترونیکی پیشرفته پایه و اساس هستند، زیرا آنها یک لایه کلیدی از امنیت و احراز هویت کاربر را ارائه می دهند. این برای کسب و کارها بسیار مهم است، زیرا ممکن است به مزایای امضای دیجیتال نیاز داشته باشند، حتی اگر به دلایل قانونی لازم نباشد از امضای الکترونیکی پیشرفته استفاده کنند. امضای دیجیتال یک کد رمزگذاری شده است که به یک امضای الکترونیکی متصل می‌شود تا صحت آن را از مبدأ تا مرحله ذخیره سازی اطلاعات تأیید کند.
امضاهای الکترونیکی واجد شرایط، ارائه دهندگان خدمات اعتماد و صدور گواهی
بالاترین سطح امضای الکترونیکی مورد استفاده برای امضای اسناد، QES، بالاترین سطح امنیت را نیز در بر می‌گیرد. QES علاوه بر استفاده از امضای دیجیتال، به یک گواهی دیجیتال از یک مرجع تأیید شده شخص ثالث مانند ارائه دهنده خدمات اعتماد واجد شرایط (TSP) نیاز دارد. مرجع صدور گواهی یا TSP اصالت امضاهای تراکنش‌های الکترونیکی را تأیید می‌کند و از این طریق با صدور گواهی امضا، قابلیت پذیرش قانونی سند امضا شده را تقویت می‌کند.
سه مزیت استفاده از امضای دیجیتال برای فایل های PDF
استفاده از یک راه‌حل امضای الکترونیکی مجهز به مهر زمانی امضای دیجیتال چند مزیت مهم را ارائه می‌دهد:
پشتیبانی از دستگاه تلفن همراه: مدیریت احراز هویت کاربر هنگام استفاده از گوشی‌های هوشمند و تبلت‌ها می‌تواند فرآیندی دشوار باشد. راه‌حل‌های نوآورانه‌ای که ارائه دهندگان این سرویس‌ها برای اطمینان از اینکه فردی که یک سند را امضا می‌کند همان کسی است که ادعا می‌کند، بر روی تلفن‌های همراه ارائه می‌دهند نکته‌ای مهم است. در یک فرآیند صحیح، امضاهای دیجیتال به اسناد پیوست می‌شوند تا منبع و مقصد آنها تأیید شود. سپس آن امضای دیجیتالی در طول کل فرآیند به فرم می‌چسبد. اگر گوشی هوشمند به نحوی در معرض خطر قرار گیرد یا نفوذ شبکه باعث شود که سند توسط یک کاربر غیرمجاز ضبط شوند، امضای دیجیتال دسترسی غیرمنتظره را ثبت کرده و امضای الکترونیکی ثبت شده را زیر سؤال می‌برد.
رعایت مقررات: رمزگذاری یک الزام قانونی رایج است زیرا تضمین می‌کند که داده‌ها حتی در صورت دزدیده شدن ایمن هستند. استفاده از امضای دیجیتال برای پشتیبانی از امضای الکترونیکی تضمین می‌کند که امضای کلید و داده‌های کاربر در هر مرحله از ایجاد و روند پیش‌روی محافظت می‌شوند و رعایت دستورالعمل‌های نظارتی را بسیار آسان‌تر می‌کنند.
ارجاع امضای الکترونیکی به مراجع قانونی: یک امضای الکترونیکی اساسی در دادگاه دارای حداقل اعتبار لازم است، زیرا شواهد کمی وجود دارد که نشان دهد شخصی که سندی را امضا کرده واقعاً همان فردی است که ادعا کرده بوده است. امضاهای دیجیتالی فراداده‌های بیشتری را در مورد تراکنش‌های امضا جمع آوری کرده و با ارائه یک لایه حیاتی از احراز هویت کاربر به قاضی و هیئت منصفه می‌توانند از طرفین صاحب امضا در دادگاه محافظت می‌کنند. امضای دیجیتال امنیت و تأیید کاربر را برای انتقال ایمن به امضای الکترونیکی فراهم می‌کند.